قبل از اینکه نیویورک را بشناسم، Liberty City: A Retrospective on the Setting of GTA IV را می شناختم

Grand Theft Auto IV پانزدهمین سالگرد خود را امروز، 29 آوریل 2023 جشن می گیرد. در زیر، یک نیویورکر به یاد می آورد که چگونه نسخه خیالی Rockstar از منهتن به او کمک کرد تا به خانه متصل شود.

از هر کسی که من تا به حال در نیویورک نشان داده ام بپرسید و آنها به شما خواهند گفت که من خود را “بدترین نیویورکی” می نامم. دلیلش این است که من بیشتر عمرم را نمی دانستم. من شهر را به عنوان یک خط افق می‌دانستم که می‌توانستم از پنجره و نقشه‌هایی که می‌توانم به صورت آنلاین به آنها اشاره کنم، ببینم، اما به ندرت بیرون می‌رفتم و خانه‌ام را کاوش می‌کردم. من نمی توانم از بالا به پایین در شبکه منهتن به شما بگویم و مطمئناً نمی توانم شما را به مکان خاصی راهنمایی کنم. در اوایل زندگی، این اشتباه به راحتی به این دلیل بود که من یک خانواده مهاجر شلوغ داشتم که نمی توانستند من را در کودکی بیرون ببرند. با این حال، بعداً در زندگی به عنوان فرصت‌ها در دوران نوجوانی، این اضطراب اجتماعی و متأسفانه رفتارهای آموخته شده بود که باعث شد من در خانه بمانم و به جای آن بازی کنم. و بنابراین، در بیشتر عمرم، هیچ شناخت صمیمی یا ارتباطی با تنها جایی که تا به حال به آن خانه می‌گفتم، نداشتم. حداقل تا زمانی که Grand Theft Auto IV وارد زندگی من شد اینطور بود.

Vor 15 Jahren hat GTA IV meine Beziehung zu New York City auf den Kopf gestellt, indem es mir eine zur Verfügung gestellt hat. Bevor ich die Sehenswürdigkeiten und Geräusche meines eigenen Zuhauses kannte, kannte ich Liberty City wie meine Westentasche. Ungefähr zur Zeit der Veröffentlichung von GTA IV setzte Rockstar auf immer detailliertere und realistischere Simulationen von Menschen und Orten. Man muss ihm zugute halten, dass sich GTA IV (für die damalige Zeit) wie ein Simulakrum von New York anfühlte, dass ich es als Ersatz für das Original betrachtete. Also, ja, Leser, ich habe zuerst mein Zuhause in New York City über Liberty City kartiert. Im Gegenzug habe ich gelernt, einen Ort zu lieben, an dem ich nie eine richtige Chance gegeben hatte.

Als Kind machte mir die Stadt Angst. Einige meiner frühesten Erinnerungen daran sind Wände von Fußgängern, die an Zebrastreifen nur wegen der schieren Dichte der anwesenden Menschen zusammenprallten. Andere bestehen darin, dass ich zu den unglaublich hohen Wolkenkratzern hochschaue und verzweifelt bin, wie klein ich im Vergleich dazu war – oder mir den erschreckenden Anblick der Stadt unter mir von ihren höchsten Punkten aus vorstelle. Rasende Autos waren und sind eine Bedrohung, und in einer Stadt mit unendlich hohen Gebäuden und langen Straßen war meine größte Sorge als Kind, mich zu verlaufen. Eine meiner frühesten Solo-Expeditionen in die Stadt sah genau diesen Alptraum. Im Vergleich dazu konnte ich es mir leisten, Liberty City aus der Sicherheit des Schlafzimmers meiner Cousins, das ich oft genug besuchte, um GTA IV zu spielen, furchtlos und gründlich zu erkunden.

Offensichtliche Probleme treten jedoch auf, wenn Sie anfangen, an meine Kartierung von New York zu denken, da Liberty City nicht so eins zu eins ist, wie sich zukünftige Rockstar-Settings herausstellen würden. Bohan, GTA IVs Analogon zu The Bronx, ist für den Anfang kriminell klein und Flatbush, im Spiel als Beechwood City bekannt, befindet sich im völlig falschen Teil der Wiedergabe von Brooklyn im Spiel. Ganze Stadtteile werden auf ein paar Häuserblocks reduziert oder in grober Annäherung an den Ort gebracht, an dem sie sein würden, und dennoch ist so viel von New York irgendwie immer noch da, dass ich es geschafft habe. BOABO, Liberty Citys Äquivalent zu DUMBO, liegt direkt nördlich von Downtown, ein Ersatz für das fleißige Downtown Brooklyn, das der Realität folgt. Ich lernte, wo ich Nachbarschaften wie Red Hook platzieren sollte, in denen Sie das Spiel beginnen, und machte mich mit Teilen der Stadt vertraut, die ich erst mit dem College und im Erwachsenenalter erkunden würde. Vor meinen späteren Highschool-Jahren habe ich Manhattan nur selten betreten, aber in GTA IV war ich Stammgast in den Algonquin-Geschäften und -Restaurants. Und im Gegensatz zu anderen Teilen der Karte ist es weitgehend genau so angelegt wie seine Inspiration, obwohl Middle Park etwas zu weit im Norden liegt, um ein echter Ersatz für Central Park zu sein.

Am wichtigsten für mich ist, dass ich Projektgebäude in der ganzen Stadt von GTA IV gesehen habe, nur wenige Monate nachdem ich und meine Familie selbst in eines eingezogen waren. Es ist eines der ersten Male, an die ich mich erinnern kann, dass ich jemals Projektgebäude in einem Spiel gesehen habe. Obwohl keine einzelne Darstellung von New York jemals wahrer sein wird als eine andere, hatten mich die meisten Medien dazu gebracht, mein Zuhause als den Glanz der Großstadt zu verstehen, und nicht als den Schmutz der Realität an den meisten anderen Orten oder die Gegenüberstellung der beiden. Vor GTA IV und der Gentrifizierungswelle, die die Stadt bald verändern sollte, war ein Großteil von New York außerhalb von Manhattan für die Leute, die von außen nach innen schauten, ein nachträglicher Gedanke. Aber in den Augen von GTA IV waren wir es gleichermaßen wert, ein Teil davon zu sein das größere Bild. Es war eine Darstellung, die sich ehrlich anfühlte und die mir etwas bedeutete – und das tut sie immer noch. Und auf dem Weg dorthin funktionierten meine Bemühungen und GTA IV entmystifizierte die Stadt für mich oder machte sie zumindest so sinnvoll, dass ich sie selbstbewusst erkunden und ihre anderen Geheimnisse und Freuden aufdecken konnte.

Was mich an meiner Reflexion über GTA IV am meisten interessiert, ist nicht, wie viel von der Stadt ich kenne und dank ihr heutzutage souverän erkunde, sondern wie sehr es jetzt eine Momentaufnahme eines Ortes ist, der nicht mehr vollständig existiert. So sehr mich das Spiel auch über das New York City der mittleren bis späten Stunde informiert hat, es ist jetzt an einigen Stellen nicht mehr wiederzuerkennen. DUMBO, damals aufgrund seiner verschiedenen verlassenen Industriegebäude ein relativer Mist, wurde seitdem stark entwickelt und beherbergte zunächst eine aufkeimende Kunstszene, bevor es zu Tech-Startups und High-End-Wohnhäusern überging, die dem heruntergekommenen Gefühl von GTA IV völlig widersprechen gleichwertig. Das liegt daran, dass so viele verlassene Gebäude und Lagerhäuser der damaligen Zeit um die Wende des Jahrzehnts zu High-End-Wohnungen umgebaut wurden, um den Anforderungen der Gentrifizierer in den 2010er Jahren gerecht zu werden. In ähnlicher Weise spiegelt East Island City nicht wider, wie astronomisch gehoben Long Island City in den letzten zehn Jahren geworden ist, bis zu dem Punkt, dass Amazon vor einigen Jahren darauf setzte, dort einen Hauptsitz zu errichten, der alle übrig gebliebenen Haushalte mit niedrigem Einkommen vertrieben hätte in der Gegend. Infolgedessen ist GTA IV dieser seltsame Blick auf ein New York City vor der Rezession und Gentrifizierung, ein Ort, an den ich mich heute nur noch schwach erinnere.

برای من خنده‌دارتر از اینکه شهر GTA IV چه احساسی دارد این است که چه چیزی در نسخه لیبرتی سیتی آن را برش نمی‌دهد و به وضوح به دورانی که این بازی در آن ساخته شده است اشاره می‌کند. ویلیامزبورگ، محله‌ای که بیشتر عمرم در آن بزرگ شده‌ام، هیچ جایی در بازی نیست، لغزشی که فقط می‌توانست قبل از دهه 2010 ایجاد شود و انفجار تغییراتی که محله را به تقلیدی از خودش تبدیل می‌کرد و مرکز را متحول می‌کرد. بروکلین GTA هرگز از اینکه چه کسی و چه چیزی را مورد تمسخر قرار می دهد خجالتی نبوده است، GTA V 2013 مخصوصاً هیپسترها و افراد فنی در سراسر ساحل را هدف قرار داده است. اما در همان زمان، این دو گروه به ویلیامزبورگ و بخش‌هایی از بوشویک نیز دست درازی کردند که این دومی حداقل در بخش‌هایی از شوتلر در بازی حضور دارد. یکی شهر آزادی امروزی را تصور می‌کند که آنها را بیشتر دلال می‌کند و خیابان‌ها را پر از هیپسترهایی با لباس‌های عجیب و غریب می‌کند که ادعایی‌ترین مطالبی را که تا به حال شنیده‌اید به عنوان نوعی سیلی بی دندان در راه نزدیک‌ترین کافی‌شاپ به مردم می‌گویند، اما از نظر ظاهری، هیچ جا دیده نمی شود. این برای محکوم کردن Rockstar به دلیل عدم پیش بینی کافی برای نوشتن آنها نیست، بلکه یک مشاهده سرگرم کننده با توجه به افزایش شهاب سنگ هر دو محله در سال های بعد است. بسیاری از چیزهایی که در سال‌های پس از پر شدن GTA IV در مورد نیویورک آموخته‌ام، حذف شده‌اند، و آن را ادای احترامی عجیب به مکانی می‌دانم که به‌طور گذرا می‌شناختم، درست قبل از اینکه به من برسد.

با این حال، پرارزش ترین بخش آن سفر به خط حافظه، بازگشت به بازی تمام آن سال ها بعد و پاره پاره کردن آن به شیوه ای نه با انگیزه بدخواهی، بلکه از روی عشق بود. به عنوان مثال، عدم امکان بازدید از Grand Army Plaza در بازی بدون شکایت از اینکه کتابخانه مرکزی در سمت کاملاً اشتباه طاق قرار دارد، یا نبود پارک وی شرقی، جایی که من از پیاده‌روی‌ها و دویدن با طراوت فراوان لذت بردم. سگ های بامزه را در طول سال ها دیده ایم. در حالی که من تمام دانش خود از شهر را مدیون GTA IV نیستم، سخت است که نقش آن را به عنوان بخشی اساسی از اینکه چرا آن را به خوبی اکنون می شناسم انکار کنم. و اگرچه تلخ است که من چقدر از تنظیمات این بازی را از دست داده ام، خوشحالم که حداقل به عنوان کپسول زمانی آن وجود دارد. بنابراین همانطور که در زندگی پیشرفت می کنم و دنیای اطرافم همچنان در حال تغییر است، قصد دارم GTA IV را به عنوان یادگاری از اولین جایی که دوست داشتم ثبت کنم.