Gamer Girl Spotlight: PikaChulita – Destructoid

پخش کننده جدید مورد علاقه خود را ملاقات کنید

شریک توییچ، کیتی رابینسون، که بازی‌ها را به‌عنوان استریم پخش می‌کند پیکاچولیتا، یک زن خوان خواننده و مدافع تنوع در بازی است. او یکی از اعضای تیم Black Girl Gamers است و برای سایت هایی مانند The Verge و Gayming Magazine نقل قول و مصاحبه شده است. پس از برخورد با جریان های فریبنده او و توییتربرای اولین قسمت از Gamer Girl Spotlight، سریالی که زنانی را که کارهای بزرگی در بازی انجام می‌دهند، برجسته می‌شود، به رابینسون مراجعه کردم.

افکار رابینسون در مورد کنشگری، آنچه باید در جامعه بازی‌ها تغییر کند و توصیه‌های او برای هر کسی که بیش از حد از دنیای بازی‌های به ظاهر تحت سلطه مردان ترسیده است، بخوانید.

کمی در مورد خودتان و نحوه ورودتان به استریم بگویید. رابطه خود را با بازی های ویدیویی و جامعه بازی های ویدیویی چگونه توصیف می کنید؟

من از پنج سالگی بازی می کردم – اولین برخورد من با بازی ها بود پوکمون. من از بچگی عاشق حیوانات بودم پوکمون فقط با من ماند بازی به سرعت به یکی از بزرگترین سرگرمی های من تبدیل شد و هرگز متوقف نشد.

در سال 2014، در حوالی زمان عرضه اولین PS4، من متوجه Maximilian Dood و Twitch شدم. من می‌گفتم: “هی، به نظر جالب است.”

بعد از اینکه PS4 خود را گرفتم، اولین بازی را استریم کردم بدنام: پسر دوم. البته من فقط چند تماشاگر داشتم، اما به من خوش گذشت. مدت کوتاهی پس از آن من یک استریم از جدید را انجام دادم تپه خاموشیک تیزر قابل پخش است و من گیر کردم.

من خیلی عاشق بازی هستم این بخش بزرگی از زندگی من و دروازه ای برای دوستی ها و فرصت ها است. وجود دارد خیلی متأسفانه افراد وحشتناک زیادی در جامعه وجود دارند، اما من توانسته ام جامعه خودم و افرادی را که با آنها تعامل دارم پرورش دهم. من خوش شانس بودم که بسیاری از قسمت های خوب را نیز تجربه کردم.

_{[Photo credit: Katie Robinson]}

چه چیزی شما را برای پخش جریانی ترغیب می‌کند و از کجا ایده‌هایی برای محتوای خود که فقط محدود به بازی‌های ویدیویی نیست، دریافت می‌کنید؟

دانستن اینکه وجود من در عرصه های بازی به طور خاص توسط گروه های خاصی تجلیل نمی شود، به من انرژی می دهد. من برای زنان سیاه‌پوست و افراد عجیب و غریب که همیشه از آنها استقبال نمی‌کردند استریم می‌کنم. جامعه و همکارانم نیز به من انگیزه می دهند زیرا آنها مرا تشویق می کنند تا به کار سخت خود ادامه دهم.

معمولا ایده های من به طور تصادفی از ذهنم بیرون می زند، وقتی که در اطراف نشسته ام و کارهای خارج از جریان را انجام می دهم، اما دیدن کارهای دوستان/همکارانم اغلب جرقه های خلاقیت را در من نیز برمی انگیزد.

شما یک آدم صدا هستید زن گرا (یادداشت سردبیر: نظریه اجتماعی کل نگر با محوریت تجربه جامعه سیاه پوستان) – فکر می کنید زن گرایی چگونه به نقش شما به عنوان یک شخصیت عمومی/خلق محتوا می رسد؟

زن گرایی بخشی جدایی ناپذیر از هویت من است. فکر می کنم آن را در هر جنبه ای از محتوایم می بافم، چه آگاهانه و چه ناخودآگاه، زیرا زن گرایی بسیار ضروری است. این شامل تجربیات زنان سیاه پوست و سایر زنان رنگین پوست می شود که برای آنها مبارزه می کنند [broader] عدالت در جامعه وجود دارد و در فضاهای بازی عدالت وجود ندارد.

آنها نه تنها محتوای بازی هیجان انگیز ایجاد می کنند، بلکه از تنوع و خیریه نیز حمایت می کنند. رابطه خود را با کنشگری و نحوه برخورد با آن چگونه توصیف می کنید؟

صادقانه بگویم، بسیاری از مردم فکر می کنند من یک فعال هستم، اما من اینطور نیستم. من ممکن است اشتباه کنم، اما تقریباً به نظر می رسد که من جای خودم را می گیرم و ادعا می کنم چیزی هستم که نیستم، و این توهین به افرادی است که من آنها را فعالان واقعی می دانم.

آیا احساس می کنم دارم کارهای لازم را انجام می دهم؟ کاملا. و من فکر نمی کنم که برای درگیر شدن باید «در خیابان» باشید، زیرا این امر فعالیت آنلاین را باطل می کند و از نظر من نوعی ناتوانی است. اما فکر می کنم نمی خواهم کارم را بیش از حد ارزیابی کنم. شاید من بیشتر طرفدار آن باشم.

اما معناشناسی هر چه که باشد، رابطه من با کنشگری یک ضرورت است. من معتقدم که یکی از بزرگترین اهداف من در زندگی این است که برای جوامع به حاشیه رانده شده بجنگم و صدایی به مردمی بدهم که به طور سنتی ساکت شده اند.

برای من مهم نیست که برای رسیدن به این هدف چه چیزی را فدا کنم. این چیزی است که من هستم این در خون من است – مرحوم عموی من یک فعال حقوق مدنی مشهور از می سی سی پی بود.

_{[Photo credit: Katie Robinson]}

چه چیزی باید در جامعه بازی تغییر کند؟ واقعاً چه چیزی را در جامعه دوست دارید؟

همه چيز [needs to change]. نژادپرستی افسارگسیخته، رنگ گرایی، همجنس گرا/ترنس هراسی، ناتوانی و زن ستیزی از سوی بازیکنان، بینندگان و سازندگان به طور یکسان. هویت های به حاشیه رانده شده باید مورد محبت، احترام، پذیرفته شدن و به اندازه کافی بازنمایی شوند. ما دیگر نباید لابی بازی و چت های پر از توهین و زبان تبعیض آمیز داشته باشیم. ما نباید در خود بازی ها شاهد شخصیت های کلیشه ای مضر و فقدان شخصیت هایی باشیم که به درستی به تصویر کشیده شده اند.

ما نباید گیمرهای سیس/هتروسفید و عمدتاً مرد را به عنوان “چهره” بازی یا اکثر استودیوهای بازی سازی در نظر بگیریم.

چیزی که من دوست دارم این است که بسیاری از ما در نهایت به طور فعال با آن مبارزه می کنیم. من هم دوست دارم که جامعه وقتی می خواهند کار خوبی کنند بیرون بیایند و خودشان را نشان دهند. بازی‌ها کارهای زیادی برای امور خیریه انجام داده‌اند. تاثیر دارد.

می دانم که برخی از دختران/افراد غیر باینری علیرغم علاقه به بازی، از دنیای بازی های بسیار سفیدپوست و تحت سلطه مردان احساس ترس کرده اند. چه توصیه ای به افرادی می کنید که در بازی کمتر حضور دارند؟

توصیه من این است که با سرعت خود پیش بروید. ورود به این اتاق ها برای اولین بار می تواند ترسناک و طاقت فرسا باشد. در جاهایی نمانید که احساس نیاز، امنیت و احترام ندارید. جوامعی وجود دارند که به سلامتی شما اهمیت می دهند و به شما احساس خوش آمدی می دهند – آنها را جستجو کنید.

جایی وجود دارد که شبیه شماست، زیرا شما هستید هستند می خواستم و لیاقتش را دارم که در این فضا درست مثل آنها باشم.